ben bir aziz değilim, hele gündüz değilim
attığı her adımda siyah iz bırakan
bir yanında ürküten bir baldıran gövdesi
bir yanında kederi özümleyen bir lale
merhamet sahrasının uyuyan gecesiyim
bırak da, böyle bitsin bu günahkar serüven
bırak da kurtarayım bu emanet sarayı
yeter, intiharınla oydun yüreğimi
umutsuz şarkılarla avutulduğum yeter
göğsümde bir yanardağ kıvranıyor rüveyda
yaraları kapandıkça kanıyor rüveyda
duman çöktü güneşin sitem aynalarına
aralandı perdeler; şimdi sessiz değilim
dertliyim, viraneyim, ben bir aziz değilim
azizler tohum eker sevgi tarlalarına
senin gözlerin dram, oysa ağlatan benim
ben dilenci; sen sultan; sevgi dağıtan benim
sen ışık; ben karanlık ve aydınlatan benim
ben ölümüm; sen hayat; cana can katan benim
sabah sende oluyor; güneşi tutan benim
soran ben; sorulan sen; hüznü damıtan benim
öldüren ben; ölen sen; kabirde yatan benim
sen sevda yüklü bulut, göklerimin sahibi
saklıyorum içimde seni bir tufan gibi
nerde uğruna ömür verdiğim bela, nerde
her hatıra bir demet zakkum meyhanelerde
düşlerim esrarınla çoğalan pervanedir
götür benden ahzanı, bana ihsanı getir
yalanı reddederken düşüyorum yalana
ben bir aziz değilim rüveyda anlasana
bu ağıdı öldüğün için söylemiyorum
sen ölmedin rüveyda; at vuruldu; ben öldüm
her hamlesi bir tabut şimdi bakışlarının
yıkayıp kefenlendin; mehtabına gömüldüm
her iklime kanatlı bir haberci salsınlar
çağır aşıklarını; namazımı kılsınlar
duysun alem ateşin dağı erittiğini
bu illetin taşları bile çürüttüğünü
gün olur da, ayrılık yumağı çözülür mü
bergüzarım ayaklar altında ezilir mi
rüveyda, görür müyüm yeşil ufuklarını
seninle bir sonsuzluk bulur muyum rüveyda
yoksa hep bu kabirde kalır mıyım rüveyda
Nurullah GENÇ
(RÜVEYDA) |
