Sessizliğin hüküm sürdüğü sokaklar...
Başıboş bir gölge geçer pencerenin altından.
Sen hayatın bittiğini zannedersin.
Halbuki benim için hayat yeniden başlar,
Batan güneşin ardından...
Yalnızlığın ne demek olduğunu bilir misin?
Dipsiz bir kuyu gibidir, farkedemezsin.
Hafızanda sorular, kelimeler, heceler,
Dostundur, sırdaşındır o karanlık geceler...
Yağmur sularının biriktiği parke yollarda
Daracık sokaklarda yürümeye başlarsın.
Göz gözü görmez...
Düşünecek hiç bir şey bulamazsın.
Yalnızca, mâzide sorulmuş bilmeceler,
Bilmecenin cevabıdır o karanlık geceler.
Vakit gece yarısı... Lambalar tek tek sönmeye başlar.
Sönen her lambayla sen yalnızlığa gömülürsün.
Hafif esen bir rüzgâr, ağaçlarda serçeler,
Damarındır, kanındır o karanlık geceler...
Zaman geçsin diyerek sayarsın yıldızları.
Bir asır gibi gelir o gecenin sabahı.
Gözlerin boşluklarda ümitsizce gezerken
Sabah olmaz sanırsın.
Ve üstelik yalnızsın
Bir yere otursan da her an o düşünceler.
Dikenindir, gülündür, o karanlık geceler...
Uykusuzluk örtü gibi sarar bedenini,
Göz kapakların uyuşur.
Korkma! alışırsın sabah olmadan.
Şafak sökmüş, güneş doğmak üzere
Hayalinde sümbüller, çiçekler, çiçekçiler,
Ekmeğindir, aşındır, o karanlık geceler...
Dursun Ali ERZİNCANLI
(GECENİN ŞİİRİ) |
